Ze zeggen wel eens ‘Je bent wat je eet’. Volgens mij wordt daar vaak mee bedoeld dat iemand met overgewicht zal leven op kant-en-klaar maaltijden en ongezonde snacks. Een slank persoon zal veel sporten en regelmatig een bezoek aan de groenteboer brengen. Maar als je graag afhaalt bij de Chinees, een Turkse pizza eet in je lunch of ontzettend van Franse croissants houdt, ben je er dan ook een?
In de periode na de Tweede Wereldoorlog kwamen er, mede door het onafhankelijk worden van Indonesië en later het tekort aan Nederlandse arbeidskrachten, steeds meer immigranten in Nederland. Zij namen hun eetgewoontes mee en konden door het importeren van exotische producten hun ‘eigen’ maaltijden blijven bereiden wat hen herinnerde aan hun identiteit en een gevoel van saamhorigheid gaf. Aan het einde van de jaren veertig werden een aantal Indonesische eethuisjes geopend die vooral werden bezocht door studenten en kunstenaars en later door militairen die eens iets anders wilden eten dan aardappelen. Nadat de geïmmigreerde arbeiders niet meer nodig waren in de industrie, nam ook het aantal Griekse en Italiaanse restaurants toe.
De Nederlander werd exotischer en ging vaker buiten de deur eten. Met ‘de Griek’ en ‘de Italiaan’ werd niet meer op een persoon geduid, maar op een zelfstandignaamwoord; het restaurant. De Nederlanders zorgden zelf voor de inburgering van deze immigranten door hun eten te waarderen en het als onderdeel van hun voedingspatroon op te nemen.
Intussen wordt het straatbeeld in veel Nederlandse steden gedomineerd door restaurants en supermarkten uit allerlei landen van over de hele wereld. Niet alleen de Griek en de Italiaan; we eten van Mexico tot Japan. Steden gebruiken een Chinese wijk tegenwoordig zelfs voor hun citybranding: ‘Kijk eens hoe multicultureel wij zijn!’ Daarbij is het interessant om te zien dat we nog steeds alleen trots durven te zijn op de Chinezen, terwijl in vele steden ook straten zijn die worden gedomineerd door winkels met Turkse en Marokkaanse eigenaren.
Het lijkt of je aan de herkomst van de winkeleigenaar kan zien, waar de bewoners van een straat, buurt of wijk hun herkomst hebben. De laatste trend op het gebied van eetwinkels richt zich op de Oost Europese arbeiders die de laatste jaren in grote getalen naar Nederland zijn gekomen. Voor hun een nieuwe uitdaging om de Nederlanders kennis te laten maken met hun specialiteiten. En als liefde echt door de maag gaat, kunnen ze met het eten hun negatieve imago misschien te niet doen.
In mei 2006 verscheen er in NRC Next een artikel over het toenemende aantal Polen in Nederland. Uit dit artikel blijkt dat Polen echt eten willen en niet houden van de toevoegingen die Nederlanders aan hun producten doen.
